„Ik zou toch wel eens willen weten, hoe die „Overal en Nergens” weet, wat ik onze club gezegd heb,” zei mr. Hopp tot verscheiden heeren, die in zijn studeerkamer stonden en als een levende muur geschaard waren om de reusachtige ijzeren brandkast.

„Raffles hoort alles,” antwoordde inspecteur Baxter, „maar ik wil toch wel wedden, mr. Hopp, dat we dat heerschap, dat geheel Londen onveilig maakt, binnen drie dagen te pakken hebben. Ik heb al wel andere stukjes geleverd.”

Hij zweeg eenige oogenblikken en de anderen knikten toestemmend, als om kracht bij te zetten aan zijn woorden.

„Het is al heel brutaal,” zei nu de fabrikant Hopp, „om mij een boodschap te sturen, zooals Raffles heeft gewaagd, terwijl hij nog eens halfluid den brief las, die voor hem op de groene tafel lag:

„Aan James Hopp & Co.,
Londen.

„Waarde Heer!

„Ik heb, twaalf uur geleden, gehoord, dat ge in uw club u op zeer gewaagde manier hebt uitgelaten. Ge hebt beweerd, dat Raffles u nooit een bezoek zou kunnen brengen, zonder dat ge hem dadelijk herkendet en dat het beslist onmogelijk was, u te bestelen.

„En, mr. Hopp, ge hebt aan deze bewering nog enkele woorden toegevoegd, die nu juist geen vleierijen aan mijn adres inhielden. Daar ik juist van plan was, weer eenige armen te ondersteunen, komen de gelden, waarover gij hebt te beschikken, mij juist van pas. Ge zult toch zeker niet zoo laf zijn, uw ijzeren brandkast, die naar het nieuwste systeem vervaardigd is, te ledigen en uw papieren van waarde een Bank toevertrouwen. Ik neem uw uitdaging aan, die mij buitengewoon [2]veel genoegen heeft verschaft en deel u mede, dat ik morgen, tusschen drie en vijf uur, het genoegen zal hebben u te bezoeken. Ik ben van plan om vijfhonderd pond uit uw brandkast te nemen.

„Dat ik mij door niets en door niemand van mijn voornemen zal laten weerhouden, zult ge zeker wel begrijpen, mijn persoon in aanmerking genomen.

„Tot weerziens dus!

„Uw toegenegen
JOHN C. RAFFLES.”

Fabrikant Hopp keek om met een lichte rilling, toen hij den naam van Raffles herhaalde en hij had een gevoel alsof de Groote Onbekende al in het bureau rondspookte.

Maar niemand was aanwezig dan de vier detectives, die onder leiding van Baxter de brandkast bewaakten.

De inspecteur lachte, toen Hopp den brief had uitgelezen.

„Dat is immers dwaasheid! Groote dwaasheid! De Groote Onbekende denkt overal mee te kunnen spotten, maar dezen keer heeft hij zich toch eens leelijk in de vingers gesneden! Ik, inspecteur Baxter, zal hem op heeterdaad betrappen, hem de hand op den schouder leggen en zeggen:

„Waarde Raffles, het is ons een groot genoegen, dat ge ons hebt opgezocht! Wij zullen ons best doen, u zoolang mogelijk bij ons te houden!”

Allen lachten.

In hetzelfde oogenblik ging de deur open.

Het werd doodstil.

Een livreiknecht trad binnen en bracht op een zilveren blad een visitekaartje.

„Frits Reinhard, ingenieur,” las hij, „laat binnenkomen!”

Even later trad een slankgebouwde jongeman binnen, keurig gekleed, het haar in het midden gescheiden.

„Ingenieur Reinhard,” stelde hij zich voor. „Ik kom namens de firma Kohlenhorst en Rifling, om met u te onderhandelen over een af te sluiten contract betreffende ijzerwerken.

„Ge weet, mijnheer Hopp, dat de kansen voor u zeer gunstig zijn en dat ge goede zaken kunt maken.”

De ingenieur sprak nog over verscheiden andere dingen.

Intusschen naderde hij schijnbaar geheel toevallig de brandkast, keek eens naar de constructie, terwijl hij onophoudelijk verder redeneerde en liet de rechterhand langs het zeer ingewikkelde slot glijden, alsof hij naar een geheime veer zocht.

„Halt!” schreeuwde nu Hopp plotseling uit en in het volgende oogenblik reeds had hij de revolver gegrepen, die op zijn schrijftafel lag en hield deze den ingenieur onder den neus.

Deze maakte een sprong zijwaarts en sloeg den uitgestrekten arm van den fabrikant naar boven, zoodat het schot krakende tegen den zolder vloog.

„Zijt ge gek geworden?” riep de ingenieur uit. „Help! Help!”

„Wij komen al!” deed nu inspecteur Baxter zich hooren, die zich met de detectives in het aangrenzend vertrek had verstopt en thans voor den dag kwam.

In een oogenblik was de geheimzinnige ingenieur door hen omringd en vastgehouden, zoodat hij geen beweging kon maken.

„Gij zijt Raffles,” sprak Baxter kortaf.

De ingenieur keek den inspecteur met groote oogen aan.

„Raffles? Ik Raffles? Ge zijt krankzinnig! Ik ben ingenieur Reinhard, begrepen? Staat heel Londen dan op z’n hoofd?”

„Geen uitvluchten!” antwoordde Baxter op strengen toon, „ge zijt op maar al te opmerkelijke wijze de brandkast genaderd.”

„Natuurlijk! Ze trok mijn opmerkzaamheid!”

„Aha! Zoozoo! Ge wildet de constructie van het slot leeren kennen!”

„Juist. Is dat hier verboden?”

„Neen. Maar waarom stelt ge er zooveel belang in?”

„Omdat wij brandkasten fabriceeren en ik mijn firma vertegenwoordig!”

Maar de inspecteur noch Hopp geloofden dit praatje en de rechercheurs brachten den gevangene in een aangrenzende [3]kamer om hem, als het donker zou zijn geworden, zonder dat het opzien baarde aan de politie over te leveren.

Intusschen kwam de livreiknecht voor den tweeden keer binnen.

In militaire houding bleef hij voor Hopp staan en zei:

„Frans Werner vraagt den heer Hopp te spreken.”

De wenkbrauwen van den fabrikant fronsten zich.

„Frans Werner, de meesterknecht, dien ik ontslagen heb? Enfin! Laat hem maar hier!”

De gearresteerde werd in de aangrenzende kamer door een der rechercheurs bewaakt, de anderen hadden zich voor de brandkast op post gesteld.

De oude man, die gebukt de kamer binnentrad, keek geheel verbluft naar de uniformen voor de brandkast.

Frans Werner was van denzelfden leeftijd als Hopp.

Maar wat een verschil!

Daar achter de schrijftafel stond de zestigjarige man hoogopgericht met volle wangen, en blonden, een weinig grijzenden baard—en tegenover hem de door ouderdom en zorgen gebogen man met het ongeschoren gelaat en diepliggende oogen.

„Ik wil u alleronderdanigst verzoeken, meneer Hopp,” begon de oude man met gebroken stem.

„Ik wil niets weten! Wie heeft jouw dochter gezegd, dat ze het met mijn zoon moest aanleggen? De duivel mag haar halen! Als ik de macht er toe had, zou ik haar door de honden laten doodbijten!”

„Waarom spreekt ge zoo hard over mijn kind? Uw zoon heeft toch de grootste schuld. Hij had moeten weten, dat— —”

„Spreek alsjeblieft op een anderen toon over mijn zoon!” sprak Arthur Hopp op dreigenden toon, terwijl de aderen op zijn voorhoofd opzwollen.

Dat was te veel voor den ouden man, die sinds vier-en-twintig jaren Hopp trouw gediend had.

Zijn adem joeg; hij richtte zich half op en zei, terwijl zijn stem een harden klank kreeg:

„Wat zegt ge? De arme meisjes uit het volk hebben evenveel behoefte aan een beetje glans en schoonheid als ieder ander. Is het dan een wonder, dat het den rijken jongelieden heel gemakkelijk gelukt haar het hoofd op hol te brengen?

„Ja, mijn dochter heeft uw zoon liefgehad—innig liefgehad, totdat zij inzag, dat zij bedrogen werd en zij het ware karakter van uw zoon leerde kennen.

„Hij is de verleider en in plaats dat ik hier als smeekende moest staan, moest ik de aanklager zijn. Alleen dan ook omdat mijn kind rein gebleven is en omdat zij begrepen heeft, dat zij niet het slachtoffer mocht worden van een verdorven zoon van rijke lieden, daarom—”

Arthur Hopp liet den ouden man niet uitspreken. Zoo iets had nog geen sterveling hem ooit toegevoegd.

„Er uit!” gilde hij, „er uit, of ik neem de hondenzweep.”

Frans Werner knikte.

„Ik had gedacht, dat het anders zou loopen,” prevelde hij voor zich heen, „nu is alle hoop verdwenen. Midden in den winter en geen werk—”

Hij liep met gebukten hoofde door de aangrenzende vertrekken, terwijl hem een traan in den grauwen baard rolde.

In de wachtkamer ontmoette bij een elegant gekleeden jongen man.

„Wel oude, de zaak is niet naar wensch gegaan?” zei deze heer met een lachje.

Frans Werner maakte een stom gebaar.

„Ik zal je eens wat zeggen, Werner,” vervolgde de heer, „kom over—wacht eens—over drie dagen terug en ga dan kalm aan het werk. Ge zijt weer aangenomen, Werner!”

De arbeider keek verbluft, zonder te weten wat hij moest antwoorden, den vreemdeling aan.

De elegante jonge man scheen de gedachten van den oude te raden.

„Ge twijfelt er aan, of ik wel gerechtigd ben om je weer aan te nemen? Heb geen zorg, alles komt terecht.”

De dienaar kwam binnen.

„Mr. Hopp wacht u, sir!”

De jonge man trok zijn handschoenen uit en volgde. [4]

Vijf paar oogen richtten zich doorborend op hem. Hij gaf den fabrikant de hand:

„Ge hebt op mijn kaartje reeds gezien, mr. Hopp,” begon hij, „dat ik detective ben. De Fransche politie stuurt mij. Ik wil en moet Raffles vangen tot elken prijs. Ha”—detective Mouris keek eens naar de rechercheurs—„ik zie, dat je er voor gezorgd hebt, dat Raffles op waardige wijze kan worden ontvangen! Dat is goed! Heel goed! Maar vertel mij eens, inspecteur”— —Mouris wendde zich tot den betreffende, die, met half overtuigden, half wantrouwenden blik toekeek—„ik hoorde, dat ge hier met vier rechercheurs waart gekomen. Waar is de vierde?”

Mouris sprak op zoo beslisten toon, dat Baxter geen antwoord kon weigeren.

„Wij hebben Raffles al gesnapt, mijnheer Mouris, ten minste, we zijn zoo goed als zeker van de zaak. We hebben in ieder geval iemand, die sprekend op hem lijkt en verdachte allures er op na houdt.”

Detective Mouris keek op.

„Hebt ge hem al? Maar chef, dat zou een schitterend succes zijn! Laat mij dien knaap eens zien!”

„Met alle genoegen, monsieur Mouris!” antwoordde Baxter en hij bracht den detective naar het aangrenzend vertrek.

Nauwelijks had Mouris den gevangene aangezien of hij riep in de grootste opwinding:

„Dat is hij, mr. Hopp, dat is hij! Mijn hand er op, dat is Raffles!”

Detective Mouris leunde daarbij met beide handen op de schrijftafel, juist voor Hopp en terwijl de rechercheurs, die om de kast heen stonden, den detective in het gelaat keken en ook de fabrikant hem in de oogen zag, gleed de hand van den Franschman tastend over het groene laken van de schrijftafel en liet het chèque-boek der firma Hopp en Co., waarin nog een vijftal blanco-chèques zaten, die de fabrikant voor zijn procuratiehouders reeds onderteekend had, in zijn mouw glijden.

„Zijt ge er zeker van, dat het Raffles is? Hebt ge hem herkend?” vroeg Hopp. „Dat zou een groote geruststelling zijn, want ik beef voor mijn vermogen! Waar ik heenkijk, meen ik Raffles te zien!”

Detective Mouris maakte een afwerende handbeweging.

„Maak u niet bezorgd, mr. Hopp! Het is Raffles! Ik zal dadelijk naar het telegraafbureau gaan om den Parijschen bladen deze reuzenvangst te berichten! Inspecteur, ge zult de held van den dag zijn, ik voorspel het u!”

„Heel vleiend voor mij, mijnheer Mouris!” antwoordde Baxter, terwijl hij dankbaar boog.

Detective Mouris stak zijn linkerhand in den zak, hield ze er eenige oogenblikken in, haalde zijn horloge te voorschijn en zei:

„Drommels! Half vijf! Ik moet mij naar het telegraafkantoor haasten! Excuseer mij, mr. Hopp! Ik kom zeker terug. Ik moet nog eens het genoegen hebben, u te bezoeken! Tot weerziens, inspecteur! Wij zullen elkaar nog wel eens spreken!”

„Te veel eer,” antwoordde Baxter, die in de wolken was over den lof, hem door zijn Franschen collega toegezwaaid.

Geruischloos opende de lakei de vleugeldeur voor monsieur Mouris.

Baxter keek uit het raam.

„’t Is nog niet donker genoeg”, sprak hij, „we zullen nog een half uur wachten.”

Mouris kwam nog even terug.

„Is ’t veroorloofd, mr. Hopp”, vroeg hij, „dat ik even van uw telefoon gebruik make?”

„Met genoegen!”

Mouris ging naar de schrijftafel, nam de telefoon en riep het Palace Hotel op.

„Is daar de portier? Hier detective Mouris! Wilt ge mijn koffer van mijn kamer laten halen? Om zes uur ga ik naar Parijs terug!”

Mouris dankte glimlachend en hing toen den microfoon aan den verkeerden kant van het apparaat, zoodat dit uitgeschakeld was.

Toen ging hij.

„Een nette kerel,” meende Hopp, „die Franschen zijn toch kwieke lui!” [5]

Baxter antwoordde:

„Maar Raffles hebben ze toch niet gesnapt, mr. Hopp!”

Toen keek hij eens met grimmigen blik naar de deur, waarachter ingenieur Reinhard zat, bewaakt door een rechercheur, die hem geen seconde uit het oog verloor.

Mouris intusschen was op straat aangeland.

Daar vond hij een jongeman, die hem opwachtte.

„O, ben je daar al, Charly! Dat is mooi op tijd!

„Hier heb je vier chèques. Vlieg naar de Bank van Engeland, boy en laat je het geld uitbetalen. Wacht, ik zal de chèques eerst invullen. Tweeduizend en tweeduizend is vierduizend en vijfhonderd, is vijf-en-veertig honderd pond.

„Wacht nog even, Charly!”

„’t Is beter, als je niet naar het hotel terug gaat. Wij zien elkaar vanavond in mijn huis wel terug. Tot straks dan!”

Charly Brand, de secretaris van lord Lister—want deze en niemand anders was de detective Mouris, nam den hoed af en ging heen om de chèques te innen.

Lord Lister echter ging naar het naastbijgelegen telefoonbureau en liet zich verbinden met de Bank van Engeland.

„U spreekt met de machinefabriek van Hopp en Co. Hier Hopp. Ik wilde u even zeggen, dat u over een kwartier eenige chèques ter inning zullen worden aangeboden! Goeden dag!”

De elegante jonge man ging nu weer de straat op. Hij ging een café binnen, liet zich papier en inkt brengen en schreef het volgende:

„Inspecteur Baxter, p/a fabrikant Hopp.

„Ik raad u aan, beste vriend, den jongeman dien ge gearresteerd hebt, dadelijk vrij te laten, als ge niet in groote onaangenaamheden wenscht te komen. Voorts groet ik u vriendelijk, chef, en ik geef u de verzekering, dat ge morgen de held van Londen zult zijn! Voor uw gewaardeerde hulp bij het nakomen van mijn belofte, dank ik u hartelijk.

„JOHN C. RAFFLES.”

Toen schreef hij een tweeden brief aan mr. Hopp:

„Wilt ge u bij de Bank van Engeland ervan overtuigen, dat ik mijn belofte reeds grootendeels ben nagekomen? Ik dank u voor uw tegemoetkoming en hoop, dat wij elkaar spoedig zullen weerzien. Het geld, waarvan gij veel te veel bezit en dat ik, naar aanleiding van mijn belofte gehaald heb, zal ik matig gebruiken en daardoor een klein deel der schuld afdoen, die gij tegenover de armen op u hebt geladen.

„JOHN C. RAFFLES.”

Lord Lister liet een kruier komen, gaf hem beide brieven en keek op zijn horloge.

„Tien minuten vóór vijf! De man heeft vijf minuten noodig om de brieven te bezorgen. Twee minuten later zit Baxter mij al achterna—ik heb dus nog drie minuten om mijn belofte heelemaal na te komen.”

En lord Lister stak een sigaret aan, betaalde zijn koffie en slenterde langzaam naar het huis van Hopp. Drie minuten later overhandigde de bediende de beide brieven, die door den kruier gebracht waren.

Baxter en Hopp openden en lazen het schrijven terzelfder tijd.

En ook gelijktijdig lieten zij het papier vallen en keken elkander aan met onbeschrijflijke gezichten.

Toen strekte Hopp beide armen in de lucht als een drenkeling, terwijl zijn gelaat donkerrood getint werd.

„Dat is uw schuld, inspecteur”, brulde hij, en hij nam de telefoon. Als razend draaide hij de kruk.

„De Bank van Engeland!—Spreek ik met de Bank? Hier Hopp en Co. Hebt ge de chèques?—Wat?—Hebt ge al uitbetaald? In naam van alle levende duivels—heb ik u soms opdracht gegeven?—Hoe komt ge er bij!—Wat?—Hebt ge zeven keer getelefoneerd?—Geen antwoord gekregen? Ach — —”

Hopp gooide de microfoon op tafel, zoodat hij middendoor brak. En terzelfdertijd ging den fabrikant een licht op, zoo groot als een electrische booglamp.

„Hij heeft de telefoon verkeerd opgehangen! De chèques heeft hij me ontstolen! En dat alles voor [6]mijn oogen! Maar voor den duivel, waarvoor staat gij dan hier met vier detectives om mijn brandkast te bewaken! O, die Raffles! Heel Londen maakt hij gek!” schreeuwde Hopp uit.

Nu gooide Baxter het hoofd in den nek.

„Wie de schuld heeft? Gij zelf, mr. Hopp! Hebt ge dien Raffles niet dadelijk de hand gegeven? Gij hebt ons al die ellende berokkend! Maar nu ook is het met hem gedaan—heeft zijn laatste uur geslagen. Hij heeft zich zelven in onze handen overgeleverd!”

Baxter vloog naar de deur, stiet ze open en riep uit:

„Laat dien heer vrij!—Neem mij niet kwalijk, mijnheer de ingenieur! Een klein misverstand! Ge kunt Raffles danken! Overal, waar schurkerij gepleegd wordt, heeft Raffles de hand in het spel.”

Toen wendde de inspecteur zich tot de detectives:

„Volgt mij! Wij moeten het Palace-Hotel aan vier zijden omsingelen. En telefoneer ondertusschen naar Scotland-Yard, dat alle stations bezet worden. Hij zal en mag ons dit keer niet ontsnappen!”

„Ik sluit mij bij u aan”, zei Hopp, terwijl hij zich hoed, jas en stok liet brengen. „ik wil er bij zijn, als Raffles wordt ingerekend. En mijn zuurverdiend geld wil ik terug hebben!”

Onder groot lawaai trokken de politiemannen er op uit.

Na verloop van een minuut was geen sterveling meer te bekennen in het bureau van den fabrikant.

Het was twee minuten vóór vijven, toen dezelfde jongeman, die zich eerst als detective Mouris had voorgesteld en die Baxter in zoo groote ongelegenheid had gebracht, met een looper de hoofddeur van het huis opende en binnentrad.

Hij floot een wijsje uit „Het vroolijke weeuwtje” en naderde de groote brandkast. Voorzichtig liet hij de gordijnen voor de vensters vallen en begon nu het ijzeren gevaarte te openen.

„Ha! Nieuwe constructie”, fluisterde hij, „óók al goed!”

De groote fabrieksklok sloeg vijf uur.

Krakend vloog de deur der brandkast open. Meer dan vierduizend pond lagen, deels in goud, deels in papier, voor de oogen van Raffles.

„Jammer!” mompelde hij, „ik had ook het dubbele kunnen gebruiken.”

Hij telde het geld op tafel uit, sloot de kast en ging naar de andere kamer, waar hij de telefoon afhaakte.

„Palace Hotel, alstublieft!—Spreek ik met Palace Hotel?—Is inspecteur Baxter daar?—Ja?—Och, mag ik hem even aan de telefoon?—Hallo, Baxter!—Hier, Raffles!—Doe verder geen moeite, beste kerel!—Ik ben verhinderd in het hotel terug te komen!—’t Spijt me wel!—Wat?—Waar ik nu ben?—Bij Hopp en Co.!—Zeg mr. Hopp, dat ik mijn belofte gehouden heb!—’t Is juist vijf uur!—Tot weerziens!”

Hij hing het apparaat, dat gebroken was, weer op en ging naar de werkkamer van den secretaris.

Tusschen een hoop paperassen, die in een aktentasch geborgen waren, vond hij daar al heel spoedig het schriftelijk ontslag van Frans Werner.

Hij ging voor de schrijftafel zitten en schreef den bejaarden werkman een brief, waarin werd meegedeeld, dat het ontslag was ingetrokken.

„Voor uw langdurigen, trouwen diensttijd in mijn fabriek”, stond er, „stuur ik u hierbij een som van honderd pond, die ge naar eigen goedvinden moogt aanwenden. Over vier dagen kunt ge weer in dienst komen.

„HOPP & Co.”

Raffles nam het stempel, drukte het af onder de onderteekening, verzegelde den brief en verliet het bureau om dit schrijven op de bus te gooien.

Toen begaf hij zich naar zijn woning. [7]

Raffles stond in zijn elegant gemeubeld salon en opende eenige brieven, waarvan het adres luidde: Aan graaf Selfar.

„Is ’t niet gevaarlijk, dat je overal als je adres graaf Selfar opgeeft?” vroeg Charly Brand.

„Waarom? Als er een gevaar dreigt, beste Charly, veranderen we doodgewoon van woning.”

„Volkomen waar. Maar als je nu eens geen tijd genoeg hebt om op tijd het huis te verlaten—als men je hier zou arresteeren—”

„Waartoe al die zorgen? Als ik mij verborg, zou het al heel gauw met mij gedaan zijn. Juist het feit, dat iedereen mijn huis kan vinden, maakt mij onvindbaar. Je weet, dat de politie altijd over het hoofd ziet, wat het meest voor de hand ligt!”

Hij keek eens naar de klok.

„Drommels! Kwart over tien! Ik moet naar de club. Bovendien wil ik graag kennis maken met een jongeman, waarmee ik een ernstig woordje te spreken heb. Je kunt uitgaan, Charly—ga, waarheen je wilt en amuseer je, maar vergeet niet, voordat je de huisdeur opent, het fluitsignaal te geven, dat door ons is afgesproken.”

Met deze woorden schelde graaf Selfar.

De kamerdienaar bracht de zware pelsjas, cylinder en stok binnen.

„Rijdt de graaf uit?”

„Ja, Jean, mijn auto komt dadelijk voor.”

„Uitstekend!”

De dienaar hielp zijn heer, boog diep en ging. Even daarna reed een auto voor.

„Bonjour, Charly, tot spoedig!”

Graaf Selfar reed naar de club.

Daar werd hij met vreugde begroet.

Hij was een der eerste spelers, die altijd kalm bleef, of hij fabelachtige sommen won of verloor.

„Ge zijt hier in langen tijd niet geweest, graaf”, zei Francis Porter, een rijk sportsman.

Toen stelde hij den graaf voor als een nieuw clublid.

„Dokter Reinhold Marchner!”

Graaf Selfar keek in een fijnbesneden, geestig en bleek gelaat, dat sprak van ontbering, maar ook van inwendigen trots. Een paar blauwe oogen keken den graaf aan, maar trokken zich toen onder de half gesloten wimpers terug.

Graaf Selfar wierp een blik op de speeltafel. De jonge dokter ging weer zitten, schreef met koortsige hand een briefje en legde het op tafel neer.

Een schuldbekentenis!

Graaf Selfar werd opmerkzaam. Hij kruiste de armen over zijn rok en keek dokter Marchners partner eens aan.

Deze reikte de graaf de hand.

„Laat ge u ook weer eens zien?”

Graaf Selfar kneep de oogen dicht, zonder op deze vraag te antwoorden.

„Ge wint, zooals ik zie, mr. Hopp”.

De aangesprokene was een jonge man van omstreeks acht-en-twintig jaren. Zijn gelaat was onnatuurlijk bleek, zijn oogen door groote donkere kringen omrand. De slappe, geknikte gestalte getuigde van nachtbraken. Hij ging wat achterover liggen, strekte de beenen uit en zei, met een vluchtigen, spottenden blik op zijn vis-à-vis:

„Ja, graaf, ik win tot nog toe zeshonderd pond! Een aardig zakduitje voor de volgende maand, hè hè hè!” [8]

Hij klemde zijn monocle in het oog, liet de onderlip wat hangen en speelde verder.

Graaf Selfar glimlachte.

Het was een somber, onheilspellend glimlachje. Hij liep voorbij de spiegels, die zijn fraaie, elastische gestalte weerkaatsten en ging aan het buffet een glas sekt drinken.

Hoewel hij hier door twee groote vleugeldeuren van de speeltafel gescheiden was, kon hij de beide spelers toch heel nauwkeurig gade slaan. Dr. Marchner scheen alle zelfbeheersching te hebben verloren en elk oogenblik wreef hij zich nerveus over het bleeke voorhoofd. En telkens schreef hij opnieuw een schuldbekentenis voor de tegenpartij.

Zoo bleef graaf Selfar kijken, totdat hij zag, dat het tweetal de speeltafel had verlaten en achter een breede portière in een vertrek verdween, waar zoo dikwijls gevaarlijke gesprekken worden gevoerd, die niet zelden zonder resultaat blijven.

Graaf Selfar haastte zich de speelzaal door en ging een vertrek binnen, grenzende aan dat, wat zoo juist door het tweetal was betreden en dat daarvan door een fluweelen portière was gescheiden.

Een heel klein beetje trok de graaf een der fluweelen gordijnen op zijde.

„Je hebt op je eerewoord gespeeld en weet, wat dat beteekent”, hoorde hij een heesche stem zeggen. Het was die van Alfred Hopp, de zoon van den rijken fabrikant.

Voor hem stond, hoogopgericht, maar met gebogen hoofd, dr. Marchner. Zenuwachtig streek hij met de hand over het voorhoofd.

„’t Is waar. Maar zou je mij niet vier-en-twintig uur langer uitstel willen geven, Alfred? Je doet mij daarmede een groot genoegen!”

„Waar denk je aan? Geen uur zelfs! Speelschulden zijn eereschulden! Als je die vijfhonderd pond niet kunt betalen, waarom heb je dan gespeeld?”

„Omdat ik hoopte, dat het geluk mij ook nog eens gunstig zou zijn!”

De jonge dokter sprak op een toon vol vertwijfeling.

De ander lachte spottend.

„Je hoopte! Dat heeft al menig vriend van mij gedaan! Je moet die vijfhonderd pond morgen om dezen tijd betaald hebben of—”

„Of?”

Dokter Marchner hief het fijnbesneden gelaat op.

„Of je zult zien, met wien je te doen hebt!”

„Ik dacht, dat je mijn vriend waart, Alfred!”

„Ik was het! Als je echter je woord niet houdt, ben je een eerlooze, en met zulke menschen hou ik geen vriendschap”.

Een lange pauze volgde.

„Ik kan mij niet eens meer een revolver koopen, die ik noodig heb”, zei Marchner toonloos.

Hopp haalde een klein pistool, in nikkel gevat, te voorschijn.

„Hier, als ik je daarmee soms van dienst kan zijn.”

Marchner nam het wapen en in Hopp’s oogen lichtte het met duivelschen glans.

Het gordijn ging open—Alfred Hopp verdween.

„Vaarwel!”

Wanhopig zonk Marchner in den stoel, zijn rechterhand hief langzaam de revolver—

Daar werd de portière op den achtergrond geopend.

Graaf Selfar trad binnen.

„Halt!” sprak hij op bevelenden toon, „ongelukkige, ben je je leven al zoo zat, dat je het om een bagatel wilt vernietigen?”

Met groote oogen keek Marchner den graaf aan.

„Hebt ge—alles gehoord?”

„Alles”. Een glimlachje speelde om de lippen van den graaf.

„Hoeveel zijt ge Alfred Hopp schuldig?”

„Vijf honderd pond. Maar—”

Graaf Selfar haalde een portefeuille te voorschijn en drukte den jongen dokter tien banknoten in de hand.

„Hier. Ga haar de speelzaal en betaal uw schuld. Waarom hebt ge gespeeld?”

„Ik ben in deze club verzeild geraakt. Mijn vriend, Alfred Hopp heeft mij hier gebracht. Ik hoopte, mijn [9]berooiden toestand te zullen beteren. Ach, hoe zal ik u danken voor dit geschenk!”

„Maak u niet bezorgd! Ik krijg dat geld wel terug. Ga nu?”

Marchner ging naar de speelzaal.

De slanke, jonge man, die alleen in het zaaltje was achtergebleven, drukte nu op een electrische schel.

Een dienaar verscheen.

„Zeg mr. Hopp, dat een heer hem wenscht te spreken.”

De lakei ging en de graaf draaide de helft van de lichten uit, haalde een zwart masker te voorschijn en bond dit voor het gelaat.

Eenige oogenblikken later kwam Alfred Hopp binnen. Hij zag bleek van opwinding.

„Is hier iemand?” vroeg hij.

„Ja. Ik wilde u spreken.”

Hopp keek in het gelaat met het zwarte masker en wilde, doodelijk verschrikt, terug gaan. Maar in hetzelfde oogenblik schitterde de loop van een revolver hem voor de oogen.

„Geen stap verder, ellendeling, als je leven je lief is.”

Hopp stond als vastgenageld op zijn plaats. Hij sprak geen woord en zijn lichaam kromp ineen, alsof hij een zweepslag afwachtte.

„Wat wilt ge van mij?” kreunde hij.

„Dokter Marchner betaalde u daar juist vijfhonderd pond, nietwaar?”

„Ja.”

„Hebt ge hem de schuldbekentenis teruggegeven?”

„Natuurlijk.”

„Goed. Leg die vijfhonderd pond dan hier op tafel.”

„Maar—dat geld is mijn eigendom.”

„Zwijg! Geen woord meer! Moet ik u naar de speelzaal brengen en daar de linkermouw uit uw rok snijden? Pas op, anders deel ik iedereen mee, waar ge uw valsche kaarten verbergen hebt.”

Alfred Hopp schrikte. Maar nog aarzelde hij.

De man met het masker glimlachte.

„Ik tel tot drie. Als dan het geld niet op tafel ligt, gebeurt er iets vreeselijks. Eèn, twee—”

Maar reeds had Hopp vliegensvlug het geld op tafel gelegd en met schuwen blik vroeg hij nu:

„Wie ben jij?”

De gemaskerde lachte weer.

„Ga heen. Ik ben Raffles.”

Hopp deinsde achteruit.

„Raffles!” schreeuwde hij met een stem, die drie zalen ver klonk, en met een reuzensprong verdween hij.

Eenige oogenblikken later drong een tiental heeren het vertrek binnen. Maar Raffles had de zaal al verlaten en op zijn dooie gemak, terwijl men hem overal zocht, daalde hij de trappen af, liet zich zijn jas geven en ging heen.

Hij had zijn automobiel weggestuurd om den weg naar huis te voet te kunnen maken en te genieten van de kristalheldere nachtlucht.

„En ik verzeker u, dat het graaf Selfar was en niemand anders,” schreeuwde Alfred Hopp tot zijn vrienden. „Ik zag het aan den prachtigen Indischen ring. En bovendien! Draai het woord Selfar eens om! Dan krijgt ge Raffles! Zoo’n bedrieger!”

Allerwege heerschte de grootste opwinding.

Overal zocht men naar den graaf.

Hij was verdwenen.

De lakeien deelden mede, dat ze hem hadden zien weggaan.

„Dan is Raffles ook Selfar en Selfar Raffles,” klonk het dooreen.

Alfred Hopp echter lachte.

„Nee maar! Die is prachtig!” riep hij uit. „Ik zal dadelijk de politie telefoneeren. Bij ons thuis is het adres van dien schurk bekend! Wacht maar! Over een uur zit hij achter de tralies!”

En Alfred Hopp waarschuwde de politie, in de heilige veronderstelling, dat hij wel heel gauw zijn vijfhonderd pond weer in den zak zou hebben. [10]

Een der detective nam de boodschap aan.

Hij berichtte het terstond aan Baxter.

Deze beval, dat een twaalftal politie-agenten, onder leiding van detective Marholm zich dadelijk naar de woning van Raffles moest begeven om deze bij zijn thuiskomst te arresteeren.

Marholm echter had zijn eigen plan.

„De Groote Onbekende,” zei hij, „is een vervloekte kerel. Honderd keer kan je zijn woning omsingelen en honderd keer ontsnapt hij weer. Ik heb een plan, waardoor ik mijn college Sherlock Holmes beschaamd en Baxter geel van afgunst zal maken.”

Hij zocht twaalf agenten uit, die in burgerkleeding zich om het huis van graaf Selfar zouden opstellen.

„Als ik fluit, komt ge! Dreigt gevaar dan schiet ik! Overigens moet ge mijn bevelen afwachten,” zei hij.

De troep zette zich in beweging.

Marholm sprong op een fiets en trapte naar de woning van den Grooten Onbekende.

Het was één uur na middernacht. Alles sliep. Marholm schelde en een poos later opende de dienaar van graaf Selfar de deur.

„Zijt gij de dienaar van graaf Selfar?”

„Om u te dienen!”

„Luister dan! De graaf zal heel spoedig thuis komen. Ik zal mij in zijn slaapkamer verbergen, daar ik hem persoonlijk wil arresteeren. Zeg dus den graaf geen woord. Verstaan?”

„Verstaan wel, maar—”

„Geen maren! Als je het waagt, je heer te waarschuwen, ben je er bij!”

De dienaar haalde de schouders op.

„Als dat zoo gevaarlijk is, zal ik het wel laten!”

Marholm keek eens rond.

„Vorstelijk ingericht”, mompelde hij, „als gewoonlijk! Maar waar verberg ik mij nu het best?”

Hij keek eens onder het ledikant.

„Dat is de beste gelegenheid. Ik zal wachten, tot hij gaat slapen! Jammer, dat ik zijn gezicht niet kan zien, als ik zoo plotseling den hand op zijn schouder leg en zeg: „Raffles, je bent mijn gevangene!””

De dienaar knikte.

„Noemt ge daar Raffles niet?” vroeg hij, „dat is die groote held, de man, die nog niet gevonden is en waarvoor ik een grenzenlooze vereering koester!”

En terwijl hij deze woorden sprak, zette hij een grooten staanden spiegel zóó voor het ledikant, dat daarin nog juist de zolen van den daaronder liggende zichtbaar werden.

„Zoo zal men mij niet kunnen zien, zeg?” vroeg Marholm.

„Geen draad!”

„Prachtig! En denk eraan, dat je je mond houdt!”

„Natuurlijk!”

Daar werd gescheld.

Jean vloog weg.

Het was graaf Selfar, die binnenkwam in gezelschap van een vreemden jongeman.

Deze, met een rooden baard en bleek gelaat, was niemand anders dan dokter Marchner. Hij was graaf Selfar genaderd, toen deze bij zijn woning kwam.

„Pardon, graaf—een enkel woord. Zijt gij Raffles?”

De graaf dacht een oogenblik na. [11]

„Als ge er dan zooveel belang in stelt”, sprak hij toen, „ja, ik ben Raffles.”

„Vlucht dan! Ik was nog in de club, toen gij vertrokken waart! Men heeft u herkend. De politie is gewaarschuwd! Twaalf agenten hebben het huis omsingeld!”

Raffles haalde zijn gouden sigarettenkoker te voorschijn, bood den dokter een, stak zelf een op en keek met een lachje rond.

„Ha! Ik zie verscheiden schaduwen!”

„Doe toch geen stap verder, graaf—ge wordt gearresteerd!”

„Och, dokter, maak u toch niet bezorgd! Kom toch mee! ’t Is hier te koud! Kom een glaasje cognac drinken in het huis van graaf Selfar! En laat ons wat babbelen en een paar sigaretten rooken.”

Marchner werd doodsbleek.

„Om Godswil—” fluisterde hij, „ge hebt mij het leven gered—ik ben u dankbaarheid verschuldigd, maar— —”

„Ge zult verkouden worden, dokter, als ge voortdurend staat te praten”, lachte graaf Selfar en hij sloot de deur open.

Niemand bewoog zich.

De schaduwen bleven onbeweeglijk in de nissen.

Daar kwam Jean, de huisdienaar.

Graaf Selfar keek hem eens scherp aan.

„Niets gebeurd, Jean?”

„Niets, graaf!”

„Geen brief gekomen?”

„Neen, graaf. Ik heb den spiegel al klaar gezet, opdat ge u terstond kunt ontkleeden.”

Graaf Selfar keek zijn dienaar nog eens scherp aan en liet toen zijn gast den salon binnentreden.

Voordat ook de graaf binnentrad, ging deze eerst naar zijn slaapkamer.

Zooals hij altijd deed, keek hij eerst eens aandachtig rond van onder zijn half dichtgeknepen wimpers.

Daar zag hij, in den spiegel, twee vuile schoenzolen.

Hij glimlachte eens en ging naar het salon terug, zonder de tusschendeur te sluiten, zoodat hij een ruimen blik over de slaapkamer had.

„Maak het u gemakkelijk, dokter,” sprak de graaf en hij vulde twee glazen uit kristallen karaffen.

Dokter Marchner viel van den eenen angst in den andere.

Hij liep naar het venster en keek eens naar buiten.

Graaf Selfar voegde zich bij hem.

„Een mooie, heldere winternacht, nietwaar, dokter? Ik sta hier soms uren lang te kijken naar het firmament en beproef dan de geheimen te doorgronden, die zweven tusschen hemel en aarde, als langzaam en eentonig de sneeuwvlokken tegen het venster dwarrelen en heel Londen hult in een sluier van kristallijnen raadselen.

„Maar gij zijt mij nog eenige opheldering schuldig, dokter. Neem het mij niet kwalijk als ik u een vraag doe. Ik ben zoo’n soort philosoof. Hoe hebt gij zoo kunnen toegeven aan den belachelijken hartstocht van het spel?”

„Ik had mij al voorgenomen, graaf, u daarover eenige opheldering te geven.

„Nog komt het mij voor, alsof ik een boozen droom heb doorleefd.

„Maar luister naar de ware oorzaak.

„Ik heb een arm meisje lief. Ja, lieve God, ze is arm, meer dan arm.

„Magda Werner heeft ook mij lief en mij daardoor gemaakt tot een der gelukkigste stervelingen.

„Ik zou gaarne bereid zijn, alle ontberingen met haar te deelen en vooral thans, nu de armoede zoo nijpend is in haar familie.

„Zij is een kind uit het volk, graaf, maar voor mij is zij een prinses, want ze is edel en goed.

„En om haar een onbezorgd bestaan te kunnen verschaffen, haar, die ik lief heb boven alles, daarom kwam ik op het rampzalige denkbeeld—nu ja—ge kent de rest.”

Zwijgend had graaf Selfar zijn sigaret gerookt.

Hij lag nu in een Amerikaanschen schommelstoel, de groote, heldere, donkere oogen omhoog gericht.

Toen, plotseling, sprong hij op.

„Magda Werner zegt ge, dokter?”

„Ja. Kent ge haar? Haar vader werd twee dagen [12]geleden ontslagen uit de fabriek van Arthur Hopp.”

„Zoo—zoo—ja! Enfin, we spreken daar morgen nog wel eens over, dokter.”

Dokter Marchner ging. Hij was moedeloos gestemd, want hij dacht, dat hij nu wel niets meer van den graaf zou hooren.

Hij liep voort.

Maar plotseling bleef hij staan.

Hij hoorde een fluitje door de lucht snerpen en snel liep hij weg, met kloppend hart, om niet te zien, hoe zijn weldoener geboeid werd weggebracht.

Intusschen had graaf Selfar gescheld.

Jean trad binnen.

„Je kunt gaan slapen, Jean, ik heb je niet meer noodig.”

„Heel goed, graaf.”

Jean boog en ging.

Graaf Selfar ging naar zijn slaapkamer, draaide het electrische licht half af en nam plaats in een leunstoel, tegenover zijn bed.

„Zeg eens, vriend,” begon hij toen, „heb je niet gezien dat beneden duidelijk staat: voeten vegen? Je hebt mijn tapijt leelijk vuilgemaakt.”

Geen antwoord.

„Zeg eens, hoor je niet, Marholm?”

„Meent ge mij?”

Op doffen toon kwam het van onder het bed vandaan.

„Ja, wien zou ik anders meenen? Maar kom toch hier, dan kunnen we gezellig wat babbelen!”

Marholm kroop te voorschijn.

„Ge zijt mijn gevangene,” sprak hij toen tot graaf Selfar.

Deze lachte eens.

„Niet zoo gauw, Marholm. Ga eerst eens zitten! Je zult wel moe zijn! Een glaasje cognac?”

„Niets!”

„Hoe dat zoo?”

„Ik ben geheelonthouder. En wees nu eens ernstig! Ge zijt mijn gevangene!”

„Kom, kom, ik geef niet veel om de praatjes der politie!”

„Ge zijt mijn gevangene!”

En Marholm wilde naar het venster gaan om het afgesproken fluitsignaal te geven.

Maar toen ook stond eensklaps, dreigend, graaf Selfars hooge gestalte voor hem.

Schuimbekkend van woede haalde Marholm zijn gummistok te voorschijn.

In ’t zelfde oogenblik gaf Raffles hem een stomp tegen de keel, dat hij ter aarde smakte.

Hij sprong echter elastisch weer op de been en vloog op graaf Selfar af.

Maar wat was dat?

Als twee groote, lichtende sterren keken Selfars oogen den detective aan en deze kon zich niet losmaken uit die ban.

Slap viel zijn hand met den gummistok langs zijn lichaam.

En als van uit de verte klonken hem de woorden in het oor:

„Slaap!”

Alles werd zwart om hem heen.

Alles werd nacht.

„Ge slaapt. Weet ge, wie ge zijt? Neen, ge weet het niet!”

„Ja——ik—weet—het!—Ik—ben—Mar—Mar,” maar verder kwam hij niet.

„Neen. Ge zijt Raffles.”

„Raffles?”

„Ja. Ge zijt Raffles. Wie zijt ge?”

„Mar——ik ben Raffles!”

„Wie?”

„Raffles!”

„Zeg het nog eens!”

„Raffles!”

„Goed. Ge zijt Raffles! En ge zijt naar huisgegaan om te slapen, omdat ge vermoeid zijt. Nietwaar?”

„Ja!”

Graaf Selfar bekeek den slapende een oogenblik en haalde toen een etui te voorschijn.

In dit oogenblik stak Jean die voortdurend door het sleutelgat geloerd had, zijn hoofd binnen de deur.

„Wil ik, graaf?” [13]

„Durf je?”

„Maar natuurlijk!”

„Kom dan hier!”

„Tot uw dienst!”

En Jean begon in te zeepen.

„Snor en baard, allebei afscheren, Jean. Trek hem dan de uniform uit, leg ze voor mij klaar en stop hem in bed. Trek hem eerst een van mijn zijden nachthemden aan.”

„Uitstekend, graaf.”

En Jean toog aan het werk.

Met de handigheid van een tooneelspeler plakte nu Raffles zich een baard aan het gezicht, die sprekend geleek op dien, welken Marholm had gedragen.

„Het staat me niet, maar het beantwoordt aan zijn doel,” mompelde Raffles.

Hij zette den helm op en opende het venster.

Een fluitsignaal weerklonk.

Hevig spektakel volgde.

Van alle kanten stormden de agenten de halfdonkere slaapkamer binnen, nadat zij zich toegang tot het huis hadden verschaft.

„Chef?”

Raffles hield den vinger op den mond.

„Sst! Hij slaapt! Heb je de boeien?”

„Ja, chef!”

„Vooruit dan!”

Raffles tikte den slapende op den neus.

„Hé, word eens wakker!”

„Wa—wat is er?”

„Dat zult ge wel zien”

„Hèèè— —

„Zijt ge Raffles?”

„Ik?? Ja—ik ben Raffles.”

„Allo, jongens!”

En Marholm werd door twaalf paar handen uit bed gesleurd, in een deken gewikkeld en in het rijtuig gedragen, dat al klaar stond.

Raffles was intusschen naar zijn badkamer gegaan.

Daar had hij zich vliegensvlug verkleed, een pelsjas aangeschoten, een hoogen hoed opgezet en het huis verlaten.

„Waar is de chef?” vroegen de agenten.

Zij zochten Marholm, maar toen ze hem niet vonden, dachten ze, dat hij al vooruit was gegaan.

Raffles intusschen had in een telefoonbureau Scotland Yard opgescheld.

„Daar Scotland Yard? Hier Raffles!—Wat?—Ja, hier Raffles!—Ik wilde u even meedeelen, dat ik detective Marholm naar u toe heb gestuurd.—Hij lag bij mij te slapen!—Wat?—Waar ik nu ben?—Telefoon-automaat nummer 17.—Wat? Ik heb geen tijd meer!—Tot later!”

Toen reed Raffles naar het Metropol hotel, waar hij Charly Brand den volgenden dag zou ontmoeten. [14]

Charly Brand zat tegenover lord Lister in het Metropol Hotel.

„En waar ben je zooal geweest, Charly?” vroeg Raffles.

„O, overal! Ik heb eerst rondgeslenterd, toen gehoord, dat fabrikant Hopp en baron von Reutz, een vriend van dezen, een heel slechten naam en al heel wat op hun kerfstok hebben en kwam daarna thuis.”

„Zoo. Nu, beste jongen, ik trek er weer op uit—en wel onder den naam van baron von Reutz.”

„Wees voorzichtig, Edward”.

„Dat ben ik altijd.”

Baron von Reutz reed naar Witchapel Road en trad daar een der groote huurkazernes binnen.

Al heel spoedig had hij gevonden wat hij zocht: het huis van Frans Werner.

Het was een nette, doch armelijke woning.

De werkman herkende terstond den eleganten heer.

Deze vroeg naar Magda en vertelde, dat hij wist, hoe zeer dokter Marchner het meisje lief had.

Werner verschoot van kleur.

„Mijn dochter,” zei hij, „is niet hier.”

„Waar is ze dan?”

Aarzelend haalde de man een onaangenaam naar muskus riekend briefje te voorschijn en liet het baron von Reutz lezen.

Er stond:

„Mijn lieve, lieve Magda!

„Ik moet je nog eens zien en spreken, liefste. Kom vanavond om acht uur op de bekende plaats. Noem den kellner mijn naam, hij zal je dan in een vertrek brengen, waar wij ongehinderd samen kunnen praten.

„ALFRED”

De baron wierp den brief terzijde, vol afschuw.

„Is dat schrijven van den jongen Hopp?”

„Ja. Ik smeekte haar, er niet heen te gaan. Maar zij wilde geen oogenblik aan eenige laagheid denken en ging toch.

„Ik geloof, baron, dat ge er bij waart, toen de oude heer Hopp over de verhouding van mijn dochter en zijn zoon sprak. Ja, zij heeft zich voortdurend door hem laten bepraten; zij meende, hem lief te hebben—het was een kleine, vluchtige droom, zooals veel jonge meisjes dien droomen, maar zij is rein gebleven, ik kan de hand voor haar in het vuur steken, baron.

„Als zij verstandig was geweest, dan had zij niet de onvoorzichtigheid begaan, dezen man een reeks brieven te schrijven, waarin zij haar geheele hart voor hem uitstortte.

„Van die brieven maakt hij nu misbruik.

„Door middel van die brieven tracht hij haar voor zich te behouden, hoewel zij niets meer van hem wil weten, want hij heeft een slecht karakter, het liefst zou ik hem eenvoudig neerschieten.

„Hij heeft haar gedreigd, die brieven aan dr. Marchner te zullen geven.

„En mijn kind is totaal veranderd, sinds zij dr. Marchner heeft leeren kennen.

„Zij is gelukkig. Zij heeft in hem den man gevonden, dien zij kan vertrouwen.

„En nu dat zoo goed zal gaan, treedt deze ellendeling tusschenbeide. U begrijpt, mijnheer de baron, welke gevolgen het zou hebben, als dr. Marchner die brieven kreeg.

„Hoe verstandig en edelmoedig hij ook is—hij zou toch niet kunnen begrijpen, dat zij, die hij lief heeft, zulke brieven aan een ander heeft geschreven. [15]

„Het was beter geweest, als mijn dochter vanaf het begin eerlijk tegen hem was geweest, als zij hem alles had meegedeeld,—maar aanvankelijk had zij daartoe den moed niet en nu—nu is het te laat!”

Baron von Reutz had met saamgeknepen lippen naar de woorden van Frans Werner geluisterd.

„Zoo. En uw dochter hoopte blijkbaar, dat zij vanavond de brieven zou terug krijgen, waarvan haar geluk afhangt?”

„Zoo is het! En ik vrees, dat hij haar een nieuwe hinderlaag heeft gelegd!

„Zij beproeft het uiterste, compromiteert zichzelf en waagt het onmogelijke.

„Hierdoor zal zij misschien in één oogenblik alles bederven, inplaats van haar levensgeluk te redden!”

„Wij moeten het ergste niet denken, mijnheer Werner,” antwoordde baron von Reutz.

„Ik zal over een paar dagen eens weer bij u komen!”

Frans Werner vervolgde op fluisterenden toon:

„Overmorgen zou het huwelijk tusschen mijn dochter en dr. Marchner voltrokken worden. Overmorgen reeds! Mag ik het genoegen hebben, u voor de bruiloft uit te noodigen?

„Ik beef bij de gedachte, dat er misschien iets vreeselijks zou kunnen gebeuren, maar hopenlijk gaat alles goed— —”

„Ik zal komen,” antwoordde baron von Reutz glimlachend.

Daarop ging hij naar beneden, sprong in zijn rijtuig en riep den koetsier toe:

„City!”

De beide paarden zetten zich in beweging en in vollen draf ging het voorwaarts.

Eindelijk bleven de paarden staan.

Baron von Reutz stapte uit.

Diep buigend naderde de oberkellner en toen de baron den naam Alfred Hopp noemde, antwoordde de „ober” geen woord, maar geleidde den jongen edelman door een lange gang.

Voordat hij echter de zware gordijnen, die de kamer afsloten, op zij kon schuiven, voelde hij de hand van den gast op zijn arm.

„Wacht even! Ik—ik wensch de kamer hiernaast te betrekken!”

De kellner bracht den gast volgens dien verlangen naar het aangrenzende vertrek.

Baron von Reutz gaf zijn verdere bevelen, waarop de oberkellner vertrok.

De jonge baron ging nu weer naar buiten naar de corridor, waar hij zacht en voorzichtig de portière van het aangrenzende vertrek opende.

Opgewonden stemmen klonken in zijn oor.

Hij keek in het kleine vertrek, dat tooverachtig verlicht werd door de roodzijden kap van een schemerlamp.

Op tafel stonden wijnglazen en flesschen, vruchten en gebak.

Alfred Hopp zat op den divan, terwijl een jong beeldschoon meisje met smeekend uitgestrekte armen voor hem stond.

Zij kon den ingang der kamer niet zien, terwijl ook Alfred Hopp met zijn rug naar de portière zat.

Met een enkele onhoorbare beweging was baron von Reutz de kamer binnengegaan.

Zijn hooge, slanke gestalte was voldoende verborgen door den donkeren achtergrond.

Zoo bleef hij roerloos staan.

„Is het mogelijk, dat gij zoo wreed kunt zijn?” vroeg Magda Werner, terwijl haar groote, donkerblauwe oogen vol tranen stonden.

„Wat hebt gij aan de brieven? Waarom kwelt ge mij op zoo wreede wijze? Is het een genot voor u om mij en den man, die mijn gansche hart bezit, in het verderf te storten?”

Alfred Hopp haalde op brutale en ruwe wijze de schouders op, terwijl hij zijn bleek, verlept gelaat oprichtte en het jonge meisje aankeek.

„Een genot? Ja, dat is het! Dacht je werkelijk, dat ik je hier heb laten komen om je de brieven te overhandigen?

„Ik denk er niet aan! Met deze brieven heb ik je in mijn macht. En ik laat je niet weer los—denk daaraan! Juist nu niet! Ik wil, dat je de mijne wordt!

„Je hebt mij altijd naar je laten smachten! [16]

„Juist omdat ik weet, dat je mij niet liefhebt, omdat een ander je zal bezitten, daarom eisch ik dit offer!”

Het jonge meisje stond sprakeloos tegenover haar beul.

Haar boezem hijgde en het zware blonde haar was gedeeltelijk losgegaan, zoodat een paar lange krullen over haar schouders hingen.

Haar oogen keken radeloos om zich heen en met bijna klanklooze stem sprak zij:

„Ik begrijp u niet!”

Alfred Hopp rekte zich eens uit op den divan.

„Begrijp je mij niet? Je zult mij dadelijk begrijpen!

„Zie je, er schuilt een bijzondere kracht in mij! Ik vind zelf, dat ik een soort Mefisto, een duivel, ben!

„Het is mij voldoende, als ik iemand ongelukkig kan maken!

„Waarom zal ik tegenover jou den edelmoedige spelen?

„Waarom zal ik mij berustend terugtrekken en plaats maken voor een ander?

„Ik denk er niet aan!

„Als ik je later op straat tegenkom, als je wangen geverfd en gepoederd zijn en een eeuwig glimlachje om je lippen speelt—zie je, dan zal ik een duivelsche voldoening smaken!”

Hij keek haar met strakke, meedoogenlooze oogen aan.

Maar het jonge meisje scheen hem nog niet te begrijpen. Haar armen hingen slap langs haar lichaam neer en een uitdrukking van trots weerspiegelde zich in haar oogen.

Plotseling sprong Alfred Hopp op, hij stortte zich als een roofdier op haar, omklemde haar in zijn armen en—terwijl zij een kreet van ontzetting slaakte—riep hij lachend uit:

„Hier hoort niemand je, mijn duifje! Schreeuw zoo hard je kunt. Je bent in mijn macht!”

„Nog niet!” sprak een diepe welluidende mannenstem.

En in hetzelfde oogenblik vloog Alfred Hopp, door een krachtige hand weggeduwd, in een hoek der kamer.

Snikkend en sidderend snelde het jonge meisje naar den vreemdeling, die met zijn rijzige gestalte midden in de kamer stond.

Alfred Hopp was den eersten schrik te boven.

Met vlammende oogen en gebalde vuisten stond hij voor den vreemdeling.

„Raffles!”

Hijgend riep hij dat woord uit.

De ander glimlachte.

„Ja, ik ben Raffles!”

„Ellendeling, schurk!”

„Waarom geeft gij mij de namen welke gij zelf zoo rijkelijk verdient?” antwoordde de groote onbekende met onverstoorbare kalmte, terwijl het jonge meisje hem angstig aankeek.

„Wij spreken elkaar nader, Alfred Hopp. Gij zijt inderdaad een duivel, maar een, wien de noodige kracht ontbreekt. Gij zijt een van die duivels, die men op een aambeeld moet leggen en met een helschen hamer in stukken slaan.”

En zonder den uitgang een oogenblik uit het oog te verliezen, nam Raffles den mantel van het jonge meisje van den muur.

Zij begreep hem en liet zich door Raffles in den mantel hullen.

Hij gaf haar een hand, die zij vol dankbaarheid aan haar lippen wilde drukken. Hij trok echter snel zijn hand terug, zoodat alleen haar brandende tranen zijn vingers bevochtigden.

„Spoed u naar huis terug juffrouw Werner,” sprak Raffles op ernstigen toon.

„Wacht gerust en kalm uw huwelijksdag af en bedenk steeds, dat Raffles, de groote onbekende, over u waakt.”

„Blijf goed—want reinheid is de eenige schat der armen!”

Magda Werner keek hem met haar groote, eerlijke oogen aan.

Zij knikte, zonder een woord te kunnen zeggen, daarop gleed zij door de portière en snelde weg als een schuw vogeltje.

Gereed tot den strijd stonden de beide mannen tegenover elkaar. [17]

„Hebt gij de brieven hier?” vroeg Raffles met over de borst gekruiste armen.

„Neen! En al had ik ze hier, ik zou ze u niet geven, gij—”

Maar Alfred Hopp kon zijn zin niet voltooien. Een harde klap in zijn gezicht deed hem neervallen.

„Noodzaak mij niet, u nogmaals te kastijden,” sprak Raffles met dezelfde kalmte, die hem steeds kenmerkte.

„De oorvijg, die ik u daar juist gaf, was voor de beleediging van zooeven.

„Maar nu ter zake. Laat mij den inhoud van uw zakken zien, ten bewijze, dat de brieven van Magda Werner niet hier zijn!”

Alfred Hopp stond op en met heimelijken angst keek hij naar den man, die hem met een enkele handbeweging in zijn macht had.

Hij gehoorzaamde aan het bevel van Raffles.

Het was waar, hij had de brieven thuis in een kast goed bewaard. Slechts een enkelen had hij bij zich, dien Raffles hem afnam.

„De andere brieven zult gij mij ook geven, Alfred Hopp!”

„Nooit!”

„Jawel! Maar waarom schreeuwt gij zoo? De kellner hoort u niet. Gij zult mij de brieven geven, ik, Raffles, voorspel u dat. Verder heb ik voorloopig niets met u te bespreken!”

Raffles maakte zich gereed om heen te gaan.

Op spottenden toon vroeg Alfred Hopp:

„En wanneer denkt gij, dat ik u die brieven zou overhandigen?”

Raffles dacht een seconde na.

„Overmorgen. Op den dag van Magda Werners huwelijk.”

„Ah! Komt gij op de bruiloft?”

„Ongetwijfeld!”

Alfred Hopp drukte zijn lippen op elkaar, en een duivelsche trek verscheen op zijn gelaat.

Raffles knoopte zijn pels dicht en verliet het vertrek.

In een keurig restaurant in een der voorsteden vierde dr. Marchner zijn bruiloft.

Alle zorgen en leed schenen gebannen te zijn van het blanke voorhoofd van den man, die zich innig gelukkig gevoelde te midden van zijn vrienden, die gekomen waren om dezen vreugdedag mee te vieren.

Daar dr. Marchner in de uitgelezenste kringen van Londen verkeerde, had zich een voornaam gezelschap om hem heen verzameld.

Niemand zou vermoed hebben, dat Magda, de gelukkige jonge vrouw van dr. Marchner, uit een arbeidersfamilie voortsproot.

Haar natuurlijke bevalligheid en gratie vergoedden ten volle wat haar aan ontwikkeling misschien ontbrak.

Als zij glimlachte, was iedereen verrukt over haar en Marchner zelf niet het minst van allen.

Slechts af en toe trok er een wolkje over zijn voorhoofd, dan dwaalden zijn blikken vol verwachting door het venster naar het station.

Blijkbaar verwachtte hij nog een gast.

Hoewel hij zijn jonge echtgenoote niets van het avontuur met den grooten onbekende had verteld, scheen ook zij niet geheel rustig. [18]

Plotseling sprong dr. Marchner op.

Een rijzige, slanke, elegante jonge man naderde van de zijde van het station. De sneeuw kraakte onder zijn veerkrachtige schreden.

Een prachtige pelsjas omhulde zijn slanke gestalte.

De onberispelijke cylinder deed den jongen man nog grooter schijnen dan hij was en paste volkomen bij het eenigszins bleeke, voorname, fijnbesneden gelaat met de dunne lippen en groote, heldere oogen.

De nieuw aangekomene trok dadelijk de algemeene belangstelling.

Dr. Marchner was hem reeds tegemoet gesneld.

„Het verheugt mij, dat gij komt,” riep hij uit. „Ik had op u gewacht—ach, gij kunt niet begrijpen, wat ik gevoeld heb, sinds ik den laatsten keer uw huis verliet mijnheer—”

„Baron von Reutz,” antwoordde de nieuwe gast lachend.

Dr. Marchner haastte zich, den jongen man onder dien naam aan de aanwezigen voor te stellen.

Binnen eenige minuten vormde de jonge edelman het middelpunt van het gesprek.

Het feest verliep op de vroolijkste wijze.

De avond was genaderd en reeds maakte men zich gereed om naar Londen terug te keeren.

Plotseling werd de deur geopend en een jonge man trad binnen, bij verschillende der aanwezigen welbekend.

Het was Alfred Hopp.

In zijn oogen straalde een duivelsche gloed.

Zijn rechterhand omvatte een bundeltje papieren. Hiermede naderde hij den gelukkigen bruidegom en terwijl hij hem de papieren aanbood, sprak hij:

„Dr. Marchner, ik geef u deze brieven als huwelijksgeschenk.”

Een ademlooze stilte ontstond.

Iedereen begreep, dat hier iets bijzonders gebeurde.

De jonge vrouw was opgesprongen. Haar wangen waren doodsbleek geworden, met angstige blikken keek zij naar haar echtgenoot, die langzaam opstond en zijn hand naar de brieven uitstrekte.

In hetzelfde oogenblik echter kwam een andere vuist tusschenbeide, zoo snel en vastberaden, dat Alfred Hopp de brieven niet had kunnen terugtrekken.

Baron von Reutz stond met opgeheven hoofd tusschen de beide mannen; de brieven verdwenen in een der zakken van zijn jas.

„Dat is een ongehoorde brutaliteit”, riep de zoon van den rijken fabrikant schuimbekkend van woede uit. „Hoe hebt gij den moed, mij die papieren afhandig te maken? Zij zijn bestemd voor dr. Marchner!”

„Ik denk, dat gij u vergist!” antwoordde baron von Reutz, terwijl hij de armen over de borst kruiste en den jongen zwierbol met een vernietigenden blik aankeek.

„Neen, ik vergis mij niet!” brulde Alfred Hopp. „Heeren, ik roep u aan als getuigen! Deze ellendeling heeft mij mijn papieren ontstolen!”

„Voor deze leugen komt u een kleine kastijding toe”, antwoordde de edelman en hij gaf den woesteling een slag in het gezicht, zoodat deze achteruit tuimelde.

„Dat zult gij boeten!” schreeuwde deze. „Heeren, deze ellendeling, die zich vermeet, op zulk een wijze op te treden, is—”

Iedereen luisterde in gespannen verwachting.

Baron von Reutz vertrok geen spier van zijn gelaat.

Maar Alfred Hopp sprak het woord niet uit, dat hem op de lippen lag.

Zijn gelaat verwrong zich nog meer en hij beet den baron toe:

„Neen, het is nog te vroeg! Maar als gij denkt, mij te kunnen beletten, mijn plan uit te voeren, dan vergist gij u.

„Dr. Marchner, ik beweer, dat ik oudere rechten heb op mevrouw Magda, dan gij. Gij zijt met mijn beminde getrouwd—in de papieren, die baron von Reutz mij afhandig heeft gemaakt, ligt het bewijs.”

De uitwerking dezer woorden was verschrikkelijk.

Dr. Marchner was doodsbleek geworden, zijn handen sidderden en bevend wendde hij zich tot zijn jonge [19]echtgenoote, zijn oogen dreigend en tegelijkertijd vragend op haar vestigend.

De jonge vrouw zweeg.

Zij wilde antwoorden, maar haar tong was als verlamd.

Snikkend viel zij in haar stoel neer, zoodat het niet duidelijk was of schuldbewustzijn dan wel verdriet over de zware beleediging haar aangedaan, de ongelukkige verpletterde.

Nu echter geschiedde iets onverwachts.

Baron von Reutz trad naar voren en sprak, terwijl hij zich tot dr. Marchner wendde:

„Ik beweer, dat deze kwajongen nu voor de tweede maal gelogen heeft. Het is er hem alleen om te doen, u uw jonge geluk te ontrooven.

„Zijn vergiftigde, verdorven ziel weet zich met geen beter dingen bezig te houden dan zich te wreken op deugd en reinheid.

„Om u te bewijzen, beste dokter, dat hij gelogen heeft, overhandig ik u hier de papieren, die ik hem heb afgenomen.”

Baron von Reutz haalde het pakje brieven uit zijn zak te voorschijn en gaf het den jongen dokter.

De jonge vrouw, die bij de eerste woorden van den baron vol hoop had opgekeken, verbleekte opnieuw.

Alfred Hopp genoot!

Frans Werner, die nog bij de tafel zat, boog zijn hoofd over zijn bord.

Dr. Marchner echter nam de brieven en opende het pakje.

Hij doorvloog den eersten, den tweeden, den derden—zijn gelaat helderde op en eindelijk wendde hij zich tot zijn jonge vrouw, greep haar beide handen en sprak op zachten toon:

„Vergeef mij, Magda, vergeef mij, dat ik ook slechts een oogenblik aan je heb durven twijfelen. Gij echter, ellendige kwajongen”, sprak hij tot Hopp, die verschrikt achteruitging, „gij zult mij rekenschap geven van een beleediging, die meer dan brutaal is.

„Wanneer gij niet krankzinnig zijt, staat gij gelijk met een moordenaar, want gij doet uw best om anderen menschen hun geluk en eer te ontnemen.”

Eenige oogenblikken was Alfred Hopp niet in staat om te antwoorden. De andere bruiloftsgasten echter, verontwaardigd over het voorgevallene, zetten den rustverstoorder met vereende krachten op straat.

Baron von Reutz nam afscheid.

Hij boog zich diep over de hand der jonge vrouw en bracht die aan zijn lippen.

Zij keek hem aan met vochtige oogen en fluisterde:

„Hoe kan ik u ooit genoeg danken?”

Hij glimlachte.

„Door steeds goed te blijven, mevrouw! Er zijn zoo weinig menschen, van wie men dat kan zeggen.”

Zwijgend drukte hij den jongen dokter de hand.

Daarop nam hij zijn hoed, opende de deur en sloeg den weg in naar het station.

Plotseling stond Frans Werner voor hem.

„Vergeef mij, dat ik u een oogenblik staande houd. Het komt niet te pas, dat weet ik wel. Ik ben ook maar een werkman, en weet niet in welke woorden ik u mijn grooten dank zal uitspreken. Maar gij begrijpt mij wel, nietwaar?”

Baron von Reutz drukte Werners hand.

„Ik begrijp u! Vaarwel!”

„Nog iets, heer baron! Hoe hebt gij dat aangelegd? Het waren immers de brieven van mijn dochter, die de ellendeling aan mijn schoonzoon wilde geven.”

De jonge edelman glimlachte.

„Zeker! Maar er zijn omstandigheden in het leven, waarin men een goocheltoer moet aanwenden om het goede te bereiken, mijnheer Werner.

„Dat is een droevige waarheid, die echter mijn lijfspreuk is geworden. Ik heb den jongen man eergisteren een van die brieven afgenomen.

„Hij meende slimmer te zijn dan ik en ik begreep, dat hij dit oogenblik zou uitzoeken om het geluk van de jonge mevrouw Magda voor altijd te vernietigen.

„Daarom maakte ik vannacht een dozijn van dergelijke brieven gereed, die er zoo uitzagen als die, welke in zijn bezit waren.

„Op die brieven schreef ik, terwijl ik Magda’s hand vervalschte, een paar nietszeggende gedichten. Ik bracht hierin eenige malen den naam van dr. Marchner, [20]zoodat deze ze hoogstens op zichzelf kon toepassen.

„Dit was het eenige middel om de brutale beschuldiging van dien schurk belachelijk te maken.”

Met beide handen greep Frans Werner de rechterhand van den spreker.

„Gij zijt een weldoener der menschheid!”

Baron von Reutz glimlachte.

Het was een weemoedig lachje.

„Misschien wel—misschien ook niet, mijnheer Werner!”

Hij haalde een pakje uit een zijner zakken te voorschijn en overhandigde dit aan den ouden man. Het bevatte de echte brieven van Magda.

„Bewaar ze, mijnheer Werner. En als Magda ooit de beproevingen mocht vergeten, die zij heeft doorgemaakt,—mocht zij ooit in het leven struikelen, toon haar dan deze brieven, dan zal zij weer in het rechte spoor geraken.”

Bij deze woorden draaide de jonge edelman zich om en met snelle schreden begaf hij zich naar het station.

Frans Werner keek hem zwijgend na, totdat de hooge, slanke gestalte in het nachtelijk donker was verdwenen.

Toen hij het station had bereikt, keek baron von Reutz vorschend om zich heen.

„Het verbaast mij, dat er nog geen politie aanwezig is,” mompelde hij. „Mijn vriend Hopp schijnt een heel bijzonder plan te hebben opgemaakt.”

Hij bleef eenige oogenblikken nadenkend staan, daarop wendde hij zich naar een coupé eerste klasse. Terzelfdertijd stonden onder de hooge boomen, die het stationsgebouw omgaven, twee mannen bij elkaar.

Een van hen was Alfred Hopp, de andere was een jonge man, die er uitzag als een gemeen sujet en die ongetwijfeld niet paste in de mooie kleeren, welke hij droeg.

Hoewel hij een slanke gestalte had, had hij niet de houding van een man, die gewend is, zich in goede kringen te bewegen.

Nieuwe glacé’s bedekten zijn groote handen, op het vierkante hoofd met scherpe, hoekige lijnen en waarin een paar doordringende, loerende oogen schitterden, droeg hij een grijzen, eleganten vilten hoed.

„Dus je weet, wat ik je beloofd heb, Frits, doe je zaken goed!” sprak Hopp.

De andere lachte brutaal.

„Gij kunt mij gerust vertrouwen! In dit gedeelte van Londen is niemand, die het mij verbetert!”

Alfred Hopp knikte.

„Je wacht mij op de afgesproken plek morgenavond, dan breng ik je het geld. En vergeet één ding niet. Ergens vóór Hydepark spring jij er af! Baxter rijdt met vijf politiebeambten in denzelfden trein. Zij zijn Raffles te slim af. Doe je werk goed!”

De persoon, dien Hopp met den naam Frits had aangesproken, lachte met breeden grijns en verdween.

Hij was een berucht inbreker, misschien nog erger, een kerel, dien de jonge Hopp reeds meermalen had gebruikt om lieden, die hem lastig waren, voor eenigen tijd onschadelijk te maken.

Dezen keer echter stonden er veel ernstiger dingen op het spel.

Frits had zijn hoed ver over het voorhoofd gedrukt en sloop met eenigszins voorovergebogen hoofd en met loerende oogen langs de spoorwegwaggons, terwijl hij in elke coupé keek.

Raffles zag plotseling een paar bloeddorstige, hatelijke oogen naar binnen kijken. Daarop werd de deur geopend en een man met zeer twijfelachtig uiterlijk stapte binnen.

Een halve minuut later zette de trein zich in beweging.

Hijgend stoomde hij door het besneeuwde bosch, dat als in een mantel van sneeuw vóór hen lag.

Raffles leunde achterover in de kussens.

Een fijn glimlachje speelde om zijn lippen. Langzaam sloot hij de oogen—zoo verliepen ongeveer tien minuten.

Toen scheen hij te slapen.

Maar hij sliep niet.

Door de bijna gesloten oogleden bespiedde hij elke beweging van zijn geheimzinnigen reisgenoot.

Deze had eerst schijnbaar niet op hem gelet. Nu [21]echter, toen hij bemerkte, dat de ander sliep, naderde hij het raampje.

Eenige oogenblikken bleef hij daar staan om naar het besneeuwde bosch te kijken.

Met een haastige beweging drukte hij zijn hoed nog dieper over het voorhoofd, waarop hij zich naar Raffles omwendde.

Regelmatig ging de borst van den slapenden reiziger op en neer.

Met een snelle beweging draaide Frits nu het licht bovenin de coupé uit en eenige minuten later sprong hij zoo haastig uit den wagen, dat hij met eenige wonden aan het hoofd van den spoordijk afrolde, totdat hij eindelijk nog slechts met moeite kon opstaan.

„En weet gij volkomen zeker, dat het werkelijk Raffles is, die zich in den trein bevindt?” vroeg Baxter reeds voor den derden keer aan den jongen Hopp, die met hem in dezelfde coupé zat. Hij had telefonisch bericht ontvangen, dat Raffles, de groote onbekende, des avonds om zes uur dertig van N. naar. B. zou reizen.

De kapitein was juist aangekomen om met zijn beambten in den vertrekkenden trein te kunnen meerijden.

Hopp antwoordde:

„Gij moogt mij gerust den grootsten ezel van geheel Londen noemen, mijnheer, als ik u dezen keer Raffles niet met huid en haar uitlever.”

De ander knikte.

„Ik heb in mijn leven nog nooit iemand zoo gehaat als dezen Raffles,” sprak hij, terwijl hij met zijn hand over het voorhoofd streek.

„Die kerel brengt mij tot wanhoop. Ik zal op deze manier nog gek worden! Overal waar men komt hoort men over Raffles spreken! Het is om stapelgek te worden!

„Maar nu, de duivel moge mij halen, als er nu niet een einde komt aan de zaak!”

„Ik hoop het van ganscher harte!” antwoordde Alfred Hopp op eerlijken toon.

Bij elk station, waar de trein stopte, verlieten de beambten den waggon. Baxter had besloten om af te wachten tot de trein het station B. bereikt zou hebben, waar hij Raffles kortweg zou arresteeren en naar de gevangenis brengen.

Raffles stapte werkelijk nergens uit.

Eindelijk had de trein het eindstation B. bereikt.

Op een drafje snelde Baxter hijgend van inspanning, langs de wagens, gevolgd door den mageren Hopp.

Baxter opende de deur van de coupé, waarin Raffles zat, en keek naar binnen.

Een oogenblik bleef hij als vastgenageld op de treeplank staan.

Daarop klom hij naar binnen, waar de anderen hem volgden en, verbleekend, riep hij uit:

„Wat is hier gebeurd? Staat de geheele wereld op haar kop?”

„Maar help mij toch!”, smeekte een oude heer in de coupé. „Ziet gij dan niet, dat ik aan handen en voeten gebonden ben?”

Hij, die deze woorden sprak, was een grijsaard van ongeveer vijf-en-zestig jaar.

Hij was inderdaad aan handen en voeten gekneveld en sprak met van ontroering heesche stem. Met doffe oogen keek hij naar de beambten op.

„Snel, snel!” riep hij op klagenden toon. „Mijn portefeuille! Blijf hier toch niet werkloos staan! Drieduizend pond zijn mij ontstolen!”

„Maar wie deed dat?” vroeg inspecteur Baxter op verbaasden toon.

„Wie?” kermde de oude heer. „Vraagt gij ook nog wie? Raffles! Raffles heeft mij overvallen en mij bestolen!”

Ook de jonge Hopp was sprakeloos. Hij vreesde, door den inspecteur ter verantwoording te zullen worden geroepen en daar hij niet van onaangenaamheden hield, maakte hij zich ijlings uit de voeten.

Intusschen luisterde Baxter naar de mededeelingen van den ouden heer, die nauwkeurig aangaf, in welke richting Raffles was gevlucht.

Onmiddellijk werd jacht gemaakt op den gauwdief.

De politiebureaux in de omgeving van Londen kregen telefonisch bericht en Baxter maakte zich met zijn [22]lieden gereed om den vluchteling in te halen, terwijl de oude heer zijn adres opgaf en naar zijn hotel reed.

Des avonds om tien uur werd Raffles gevangen genomen.

Wel had hij wanhopige pogingen gedaan om te ontsnappen, maar hij was aan alle kanten omsingeld en wist zich niet meer te redden.

Een korte, wanhopige strijd ontstond, maar het einde hiervan was, dat Raffles, die nog had getracht zich door vermomming onkenbaar te maken, naar de Londensche gevangenis werd gebracht.

Den volgenden dag weerklonk de naam van Raffles weer door de Londensche straten.

„Raffles gevangen genomen”, zoo luidden de berichten, „Raffles in de gevangenis”, „Raffles ontkent”, „Raffles beweert, iemand anders te zijn, maar hij wil niet zeggen, wie!”, „Raffles beweert, dat hij een Franschman is en dat hij papieren bij zich heeft gedragen op naam van Lord Lister!”, „Lord Lister is Raffles!”

Zoo klonk het luid geschreeuw op alle hoeken van straten, waar courantenventers stonden.

Men vocht om de nieuwsbladen.

Men verslond den inhoud, de bijzonderheden omtrent de aanhouding van Raffles en zijn laatste streek, de berooving van een reiziger.

Het was werkelijk noodeloze moeite, dat Raffles alles ontkende.

Men had het bedrag, dat hij den reiziger had ontstolen, in, in zijn bezit gevonden.

Inspecteur Baxter zelf overhandigde den bestolene het geld.

Raffles, die eindelijk inzag, dat hij verloren was, bekende, dat hij werkelijk de groote onbekende was.

De behandeling der zaak zou over twee maanden plaats vinden.

Maar op den tweeden dag na de inhechtenisneming van Raffles geschiedde iets, wat men niet had verwacht.

De rechter van instructie, die de zaak leidde, werd op dien dag telefonisch opgebeld.

„Zijt gij het, mijnheer de rechter van instructie? Ja? Ik heb vernomen, dat gij voortdurend op Raffles schimpt. Kent gij dien Raffles persoonlijk? Ja?”

De rechter van instructie, verbaasd en woedend tegelijk, omdat iemand het waagde, hem in zijn werkuren te komen storen, antwoordde door de telefoon:

„Zeker ken ik Raffles. Hij verschaft mij werk genoeg met al zijn streken en ik vind, dat hij lang niet zoo knap en elegant is als men hem altijd heeft beschreven.”

„Zoo?” klonk het op spottenden toon. „Nu, ik heb er wel eens anders over hooren spreken. Wanneer heeft de behandeling der zaak plaats?”

„Over twee maanden. Adieu.”

„Nog een oogenblikje, heer rechter. Raffles zal niet tegenwoordig zijn bij die behandeling.”

„Zoo? Ik zal er wel voor zorgen, dat hij aanwezig is, waarde heer!”

„En ik verzeker u, dat hij er niet bij tegenwoordig zal zijn!”

„Hoe kunt gij dat zoo nauwkeurig weten? Wilt gij mij voor den gek houden?”

„Volstrekt niet. Ik heb te veel respect voor u. Maar ik herhaal, dat Raffles niet zal verschijnen.”

Nu begon het gesprek den rechter van instructie te vervelen.

Hij belde af.

Twee minuten later trad de directeur van de gevangenis, waarin Raffles was opgesloten, bij hem binnen.

„Een oogenblik, heer rechter van instructie. Ik ontvang daar juist een brief, waarin Raffles mij meedeelt, dat hij in geen geval bij de behandeling van zijn zaak zal tegenwoordig zijn.”

„Wat?” riep de ander uit. „Och kom!” vervolgde hij na een oogenblik nadenken, „de een of andere onbeschaamde vlegel houdt ons voor den gek!”

De gevangenisdirecteur haalde zijn schouders op.

„Dat dacht ik ook. Maar het ongelukkige is, dat wij hebben uitgemaakt, dat deze brief onbetwist door Raffles zelf moet zijn geschreven.”

„Maar beste directeur, dat is immers onmogelijk. Raffles is bij u gedetineerd. Gij zult zeker zelf het [23]beste weten, of hij in zijn cel een brief kan schrijven en dezen op de post bezorgen. Kan dat?”

„Datzelfde heb ik al honderd keer tegen mijzelf gezegd. Maar ik kan die gedachte niet van mij afzetten. Reeds driemaal heeft men mij opgebeld en telkens beweerde men, dat het Raffles was, met wien hij sprak.

„Ik ben er zenuwachtig van en kan mijn gedachten niet meer bij elkaar houden. Die Raffles—”

De directeur werd gestoord door het luide geschreeuw van een courantenjongen, die onder het raam schreeuwde:

„Een nieuwe streek van Raffles! Raffles als inbreker, terwijl hij in de gevangenis zit! Raffles, de toovenaar! Een diefstal van twee millioen ten huize van Isaac Robinstein.”

De beide heeren keken elkaar met doodsbleeke gezichten aan.

In hetzelfde oogenblik werd de deur geopend en de landsadvocaat trad binnen.

„De couranten weten het natuurlijk alweer! Ik kom zojuist van de villa Robinstein, heeren! Twee millioen is daar gestolen.

„De dief is binnengedrongen op de meesterlijkste wijze. Hij heeft de brandkast vernield en twee millioen gestolen.

„Als ik Robinstein niet kende als een gewetenlooze woekeraar, zou ik medelijden met hem hebben.

„Mijnheer de rechter van instructie, wat zegt gij van dezen brief?”

De advocaat wierp, een stuk papier op tafel. Hierop stond:

„Ik ben zoo vrij, u mede te deelen, dat ik het baantje van strafrechter op mij heb genomen, omdat tot dusverre geen enkele bevoegde autoriteit zich de moeite heeft gegeven, maatregelen te nemen tegen de schandelijke praktijken van den te dezer stede welgestelden Isaac Robinstein.

„Ik zal het geld aanwenden voor de armen, wier schuldeischer hij is.

„Ik zou gaarne nog veel interessante bijzonderheden openbaar maken, die ik te weten, ben gekomen uit de particuliere correspondentie van Robinstein, maar de tijd ontbreekt mij, want over een kwartier moet ik alweer in mijn cel zitten.

„JOHN C. RAFFLES.”

De rechter van instructie sloeg met de hand op tafel, zoodat het papier in de hoogte sprong.

„Ongelooflijk! Ik word gek! O, die Raffles! Ik wou, dat hij veranderde in een zoutpilaar. Het is om dol te worden!”

De directeur der gevangenis balde de vuisten.

„Ik kan u verzekeren, dat Raffles in de gevangenis zit,” sprak hij tandeknarsend, „dat de wacht elke twee uur de ronde doet en dat het tot de allergrootste onmogelijkheden behoort, dat hij ook maar een enkel oogenblik zijn cel zou hebben verlaten!”

„Ik zou aan bedrog denken,” sprak de landsadvocaat op diepzinnigen toon, „als de inbraak bij Robinstein niet op zoo geniale wijze op touw was gezet! Dat was het werk van Raffles! En ook deze brief kan van niemand anders komen!”

„Ik word krankzinnig!” riep de rechter van instructie uit.

Hierop belde hij en beval den binnentredenden bediende om Raffles binnen te brengen.

Tien minuten later werd Raffles binnengebracht.

De drie heeren keken hem aan met blikken vol woede, maar tegelijkertijd met verholen bewondering.

„Staat gij in eenige relatie met de buitenwereld, Raffles?” vroeg de rechter van instructie.

Raffles schudde het hoofd.

„Neen, Edelachtbare.”

„Zult gij er eindelijk eens mee ophouden ons nog langer voor den gek te houden?”

„Ik denk er niet aan, Edelachtbare, om u voor den gek te houden!”

De rechter van instructie opende een sigarenkistje en keek den beschuldigde met half toegeknepen oogen aan.

„Ga zitten, Raffles. Wilt gij een sigaar opsteken? Echte havanna’s! Gij zijt een goede sigaar gewend, Raffles! Luister eens! Wilt gij eenige gunsten? [24]

„Er zal waarschijnlijk niets op tegen zijn, dat gij af en toe een glas wijn drinkt. Gij zijt tot nu toe immers nog slechts in voorarrest.

„Maar zeg mij in ’s hemels naam, wat gebeurt er in Londen?”

Raffles stak langzaam een sigaar op, blies de rookwolken naar het plafond en sprak:

„Ik heb al betere sigaren gerookt, Edelachtbare. Tegen den wijn heb ik geen bezwaar.

„Voor de rest ben ik niet van plan, op een uwer vragen te antwoorden.”

„Kerel! Zijt gij dol? Ik wil weten, wat die inbraak bij Robinstein te beduiden heeft!”

„Bij Robinstein? Dat ben ik geweest, Edelachtbare.”

„En gij zit in uw cel?”

„Ik werd uit mijn cel afgehaald, Edelachtbare.”

De rechter sprong op en riep den cipier toe:

„Breng Raffles weg! De sigaren en den wijn mag hij niet hebben!”

Nadat Raffles weggeleid was, sprak de rechter van instructie:

„Wat nu, heeren?”

„Ja, wat nu?”

Op dit oogenblik belde de telefoon.

„Hier rechter van instructie. Wie daar? Wie? Raffles? Groote Hemel!”

Intusschen klonk hef door de telefoon:

„Waarom moet ik weer terug in mijn cel, Edelachtbare? Een dergelijk verhoor heeft immers niet de minste waarde! Laat mij eindelijk met rust! Op de openbare zitting verschijn ik toch niet!”

„Van waar uit telefoneert gij eigenlijk?”

„Op het bijpostkantoor no. 29, Edelachtbare. Maar ik ben allang weer weg, als de politie komt!”

„En zijt gij Raffles?”

„Ik ben Raffles, op mijn woord van eer! Adieu!”

De rechter van instructie hing de telefoon aan den haak en deelde den beiden heeren den inhoud van het gesprek mee.

„Ik word krankzinnig!” zoo eindigde hij als gewoonlijk.

De directeur der gevangenis echter sprak:

„Er blijft ons nog één ding over: Ik zal Raffles in zijn cel laten bewaken. Een tweeden wacht zal ik dag en nacht voor de cel laten patrouilleeren.

„Gij, heer rechter van instructie, wilt er zeker wel voor zorgen, dat de gevangenis door voldoende politiemacht wordt omsingeld.

„Al gelukt het ons ook niet, het geheimzinnige in deze zaak uit te visschen, in elk geval moeten wij Raffles beletten, uit te breken.”

Dit plan vond instemming.

De drie heeren overlegden alles nog eens breedvoerig, daarop keerde de advocaat naar zijn bureau, de directeur naar de gevangenis terug.

Op straat werd hij opgehouden door een grooten volksoploop. Hij boog zich uit het raampje van zijn rijtuig en vroeg:

„Wat is hier gebeurd?”

„Men heeft Raffles hier zooeven gezien!” riep een man, „maar hij is alweer weg!”

„De duivel moge u allen te zamen halen,” bromde de directeur, terwijl hij zich weer in het rijtuig terugtrok.

„Als het zoo doorgaat, wordt geheel Londen krankzinnig!” [25]